گر چه همواره موضوع برنامه ریزی وطراحی الگوی مسکن مناسب روستایی از دغدقه های برنامه ریزان روستایی بوده است وعلی رغم تمام تلاش های صورت گرفته در این زمینه، برنامه ریزی وطراحی مسکن روستایی،همچنان یکی از اولویت های توسعه پایدار روستایی ایران می باشد.در مقاله حاضرکه با روش مطالعه اسنادی تدوین شده است ضمن ارزیابی برنامه های 5ساله قبل وبعداز انقلاب اسلامی وسایر اسناد با لادستی ، جایگاه مسکن روستایی ورویکردهای آنها مورد بررسی قرار گرفته است. مرور برنامه های توسعه قبل وبعد از انقلاب اسلامی نشان می دهد ازسال 1327 که اولین برنامه توسعه کشور ایران آغاز گردید تاکنون همواره تامین فضای ستگاهی و رویکردهای کلی طراحی مسکن مناسب مورد توجه برنامه ریزان بوده وبه فراخور شرایط اجتماعی حاکم ودانش برنامه ریزان ،بخشی از این برنامه ها به مسکن شهری وروستایی اختصاص داده شده است .لیکن پس از انقلاب اسلامی حجم برنامه ها واقدامات صورت گرفته به قدری افزایش یافته است که با دوره های قبل از انقلاب اسلامی قابل قیاس نمی باشدامادر مجموع فقدان الگوی مشخص( قبل وبعدار انقلاب ) برای توسعه مناطق روستایی موجب شده است تا اقدامات دستگاههای اجرایی ذیربط عمدتا جنبه تامین زیرساخت ها وخدمات اجتماعی مانند آب وراه حمام عمومی آموزش و پیدا نمایدو خواسته ویا ناخواسته عموماً هویت اصیل روستایی را به سمت شهری شدن سوق داده شده است .
در این شرایط اسناد بالادستی توسعه ایران از یک سو بر حفظ بافت باارزش روستایی وهویت روستا تاکید دارد وازسوی دیگر بربهسازی زیباسازی سیمای کلی روستا ومقاوم سازی بافت مسی وتولیدی روستایی تاکید دارد.علاوه براین اسناد بالادستی دیگری همچون سند چشم انداز 20ساله وتهای کلی اقتصاد مقاومتی برنامه ریزی وطراحی مسکن را مورد توجه قرارداده اند بدیهی است شناسایی دقیق وبکار گیری شاخص های عملیاتی توسعه کالبدی فضاهای روستایی در اسناد بالادستی می تواند کارشناسان را در ارائه الگوی مناسب توسعه مسکن روستایی یاری رساند تا بتوانند الگوی طراحی واجرا نمایند که ضمن حفظ هویت اصیل روستایی با مقاوم سازی بافت مسی انجام پذیرد وفضاهای کالبدی روستایی ارائه شده از ویژگی های اقتصادی وفرهنگی روستاییان تاثیر پذیرد وشرایط رابرای تولید بهتر وبیشتر فراهم تر نماید
درباره این سایت